Michał Micherdziński

---

Życiorys

Michał Micherdziński urodził się 5 sierpnia 1919 roku w Dąbrowie Górniczej. Pochodził z robotniczej rodziny. Jego rodzicami byli Antoni i Elżbieta z domu Podgórskiej.

W roku 1933 zdobył wykształcenie w 8-klasowej szkole podstawowej w Bielsku. Z kolei w 1936 roku ukończył Państwową Szkołę Przemysłu Metalurgicznego w Sułkowicach. Następnie związał swoje losy z Państwową Szkołą Rusznikarstwa Wojskowego w Warszawie. Jednak wskutek wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, jego nauka została nagle przerwana.

Wziął udział w kampanii wrześniowej, od pierwszych dni obrony Warszawy służąc jako ochotnik w XIV batalionie wartowniczym. Przez cały miesiąc pracował w rusznikarni przy ul. Senatorskiej 10, gdzie w ciągu dnia zajmował się naprawą i kompletowaniem broni, a nocą transportował ją na front. Po kapitulacji Warszawy, podczas okupacji niemieckiej, był zatrudniony w firmie „Bors”.

Po tym, jak został wytypowany do wyjazdu do formującej się armii polskiej, opuścił stolicę. Usiłował przedostać się na Węgry, jednak 23 kwietnia 1940 roku został zatrzymany przez Słowaków w Czadcy. Po dwóch dniach przekazano go do Schutzpolizei w Zwardoniu, z którego po 2-3 dniach trafił do gestapo w Bielsku. W dniu 26 czerwca 1940 został osadzony jako więzień polityczny w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz, gdzie otrzymał numer 1261.

29 lipca 1941 roku był świadkiem, gdy na apelu franciszkanin Maksymilian Maria Kolbe dobrowolnie zdecydował się na śmierć głodową w zamian za skazanie współwięźnia Franciszka Gajowniczka. Od 18 do 30 sierpnia 1943 przebywał w szpitalu KL Auschwitz III-Buna. W październiku 1943 roku z grupą około 200 współosadzonych został skazany na dożywotnie ciężkie roboty w kamieniołomie „za przynależność do tajnej obozowej organizacji” i osadzony w Bloku 26.

Michał spędził w obozie Auschwitz do 9 lutego 1944 roku, łącznie przetrzymywany przez 1827 dni, tj. przez 5 lat i 2 dni. Następnie został przewieziony do obozu Flossenbürg. W okresie od około 16 do 20 kwietnia 1945 wziął udział w ewakuacji obozu, przeszukując teren Górnej Bawarii. Ostatecznie odzyskał wolność u schyłku wojny, 23/24 kwietnia 1945 roku, po wyzwoleniu przez armię amerykańską.

Po wstępnym leczeniu, w marcu 1946 Michał wrócił do Polski. Uczył się w Technikum Mechanicznym w Sosnowcu, kończąc naukę w 1950 roku. Od tego momentu rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Katowicach, ale po czterech semestrach musiał przerwać je ze względu na stan zdrowia. Pracował jako szef produkcji w Wytwórni Osprzętu NN w Bielsku w latach 1947-1953, a następnie jako kierownik produkcji w Wytwórni Osprzętu Laboratoryjnego w Bytomiu w latach 1953-1956. W latach 1956-1961 był nauczycielem w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Bielsku-Białej.

Po przeprowadzce do Sanoka Michał podjął pracę w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, gdzie od 1961 do 1963 był kierownikiem działu bhp, a od 1963 do 1967 głównym mechanikiem. W 1966 roku ukończył na Politechnice Krakowskiej wcześniej przerwane studia, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Pomimo tego, od 1967 do 1971 był zastępcą dyrektora ds. inwestycji w Fabryce Amortyzatorów w Krośnie. Po powrocie do Sanoka, w latach 1971-1973 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. technicznych w Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”. Następnie w latach 1973-1981 był zastępcą dyrektora ds. pracowniczych w „Autosanie”, a po 1981 przeszedł na emeryturę.

Po zakończeniu kariery zawodowej Michał działał na rzecz popularyzacji wiedzy o św. ojcu M. M. Kolbe. Był blisko związany z kościołem Franciszkanów w Sanoku. Regularnie odwiedzał inne ośrodki franciszkanów konwentualnych w Polsce, jak Harmęże czy Legnica, a także parafie i szkoły, dzieląc się swoimi wspomnieniami i doświadczeniem.

Należał do Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. W 2002 roku, jako kombatant, otrzymał nominację na stopień porucznika. W latach 80. był wdowcem. Zmarł 23 lutego 2006 roku w Sanoku, a jego ostatnia podróż miała miejsce na Cmentarzu Centralnym w Sanoku, gdzie został pochowany 27 lutego 2006 roku.

Odznaczenia i wyróżnienia

W życiu i karierze Michała Micherdzińskiego znalazło się wiele uznania i nagród, które odzwierciedlają jego zasługi oraz aktywność społeczną.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974),
• Złoty Krzyż Zasługi (1969),
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”,
• Odznaka „Racjonalizator Produkcji” (1953),
• Złota Odznaka Związku Zawodowego Metalowców – dwukrotnie (1964, 1972),
• Srebrna Odznaka Polskiego Związku Motorowego (1971),
• Dyplom za wieloletnią pracę w SFA „Autosan” (1975),
• Nagroda za aktywną działalność kulturalną w Sanoku (1979).

---

Oceń: Michał Micherdziński

---