Józef Englicht

Wojsko i służby mundurowe

Józef Englicht to postać o znaczącym dorobku w historii Wojska Polskiego, który urodził się 31 grudnia 1891 roku w Dąbrowie Górniczej. Jego kariera wojskowa jest obfita w liczne osiągnięcia, a jego działalność pozostaje istotnym elementem w kontekście historycznym.

Zmarł 8 grudnia 1954 roku w Edynburgu, jednak jego pamięć nadal trwa, a jego wkład w polskie siły zbrojne jest nie do przecenienia. Englicht był pułkownikiem dyplomowanym piechoty, co podkreśla jego profesjonalizm oraz zaangażowanie w służbę wojskową.

Życiorys

Józef Englicht był synem Władysława i Reginy z Waligórskich. W trakcie I wojny światowej brał udział w walkach zbrojnych jako żołnierz 3 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. 1 maja 1916 roku awansował na stopień chorążego. Następnie pełnił ważną rolę jako oficer Polskich Sił Zbrojnych, a później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Z dniem 1 marca 1924 roku został przydzielony z 70 pułku piechoty w Jarocinie do Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie, gdzie objął stanowisko referenta w Referacie „Rosja”. Awansował na szefa wydziału tego oddziału, a później na zastępcę szefa Oddziału II Sztabu Głównego. W dniu 24 grudnia 1929 roku otrzymał mianowanie na podpułkownika, ze starszeństwem od 1 stycznia 1930 roku, zajmując 16. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

Englicht był entuzjastycznym zwolennikiem Józefa Piłsudskiego, a także aktywnie uczestniczył w ruchu prometejski. Od 1937 roku dowodził 79 pułkiem piechoty stacjonującym w Słonimiu. Na tym stanowisku, 19 marca 1938 roku, awansował na pułkownika, z 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 1 kwietnia 1939 roku powrócił do Sztabu Głównego, gdzie objął stanowisko I zastępcy szefa Oddziału II.

W 1939 roku spotkała go zawodowa porażka, ponieważ wywiad wojskowy w ZSRR nie dostrzegł zbliżającego się zagrożenia ze strony tego kraju. Englicht, odrzucając jakiekolwiek niebezpieczeństwo ze strony ZSRR, był przez wielu oskarżany o sprzyjanie tym planom. W czasie wrześniowej kampanii 1939 roku dowodził II rzutem (krajowym) Oddziału II. W tym samym miesiącu udało mu się przetrwać do Rumunii, a następnie do Francji. Tam został wyznaczony na oficera do specjalnych zadań, a później został zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza do 5 czerwca 1940 roku.

W latach 1940-1941 pełnił funkcję szefa sztabu 7 Brygady Kadrowej Strzelców. W 1942 roku został powołany na komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty, a w 1944 roku objął stanowisko szefa Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od marca 1945 roku był rektorem Wyższej Szkoły Wojennej. Po wojnie, od 1945 roku, pełnił rolę redaktora jednego z polskich czasopism wojskowych wydawanego w Londynie, pt. Bellona, gdzie regularnie publikował swoje felietony.

W październiku 1948 roku został zwolniony z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 8 grudnia 1954 roku w Edynburgu. Był również encyklopedystą, znalazł się w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej, wydanej w latach 1931-1939, i uczestniczył w pracach komitetu redakcyjnego tego dzieła.

Ordery i odznaczenia

Józef Englicht był osobą, która odznaczała się niezwykłym poświęceniem i męstwem w służbie swojemu krajowi. Z tego powodu otrzymał liczne odznaczenia, które świadczą o jego niezrównanych osiągnięciach. Oto lista jego najważniejszych odznaczeń:

  • krzyż srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7360,
  • krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931),
  • krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • krzyż Walecznych (trzykrotnie),
  • złoty krzyż zasługi (19 marca 1937),
  • krzyż komandorski II klasy Orderu Wazów (Szwecja, 1937),
  • krzyż Oficerski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 24 czerwca 1929),
  • order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1932),
  • medal 10 rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 6 sierpnia 1929).

Przypisy

  1. Andrzej Krajewski, Gra ze Wschodem Newsweek 13.09.2009 r. [dostęp 09.06.2016 r.]
  2. Referat o zagadnieniu PROMETEJSKIM – 12.02.1940 r. Stowarzyszenie Dom Kaukaski w Polsce, 05.09.2009 r. [dostęp 09.06.2016 r.]
  3. Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000 r. [dostęp 23.10.2014 r.]
  4. Rybka i Stepan 2006, s. 10.
  5. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 21 z 24.12.1929 r., s. 439.
  6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 1 z 19.03.1937 r., s. 1.
  7. M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 19 z 12.12.1929 r., s. 362.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 21 z 07.03.1924 r., s. 104.
  11. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 12 z 06.08.1929 r., s. 239.
  12. Rocznik Oficerski 1932, s. 23.
  13. Rocznik Oficerski 1932, s. 23, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
  14. Laskowski 1931.
  15. Sveriges statskalender / 1940, Bihang, s. 183.

Oceń: Józef Englicht

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:21