Antoni Konrad

W młodości ukończył jedynie pięć klas szkoły podstawowej, po czym podjął pracę w biedaszybach oraz jako robotnik rolny na terenie Pomorza. Od 1925 do 1948 roku pracował w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej. Jego działalność polityczna rozpoczęła się w 1925 roku, kiedy to wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), który później przekształcił się w KZMP. W kolejnych latach był członkiem Komitetu Dzielnicowego ZMK.

Antoni Konrad brał również aktywny udział w Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewicy między 1926 a 1929 rokiem, a od 1932 roku był członkiem Komitetu Dzielnicowego Komunistycznej Partii Polski (KPP). Jako aktywista Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce, był w czerwcu 1928 roku delegatem reprezentującym Zagłębie na Zjeździe Zrzeszenia Wolnych Związków Zawodowych w Katowicach. Jego zaangażowanie w walki uliczne z organizacjami chadeckimi i PPS-Frakcją Rewolucyjną w latach 1936-1937 doprowadziło do aresztowania oraz skazania na 10 miesięcy więzienia.

Po II wojnie światowej, w 1943 roku przyłączył się do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W latach 1946-1948 pełnił funkcję II i I sekretarza Komitetu Miejskiego w Dąbrowie Górniczej oraz zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej. Dodatkowo, od 8 stycznia do 25 sierpnia 1948 roku uczestniczył w kursie Centralnej Szkoły PPR w Łodzi. Po tym czasie pracował jako instruktor w Wydziale Organizacyjnym Komitetu Miejskiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w Katowicach.

W późniejszych latach, pełnił rolę I sekretarza Komitetu Zakładowego huty „Baildon”, a następnie huty „Ferrum”. Jako delegat uczestniczył w I (grudzień 1948) oraz III (marzec 1959) Zjeździe PZPR. Po przejściu na emeryturę w 1971 roku, został odznaczony licznymi wyróżnieniami, w tym Orderem Sztandaru Pracy II klasy oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.