Irena Netto

---

Życiorys

Irena Netto, córka Jana, rozpoczęła swoją edukację artystyczną w 1919 roku, kiedy to podjęła naukę w Oddziale Dramatycznym Konserwatorium Warszawskiego. Ukończyła ten prestiżowy program w 1922 roku.

Teatr

Po zaledwie roku nauki debiutowała, wcielając się w postać Hipolity w „Śnie nocy letniej” na scenie Teatru Dramatycznego. W sezonie 1923/1924 występowała w Instytucie Reduty, lecz kolejny rok spędziła w Toruniu, gdzie grała w Teatrze Miejskim. Po tym czasie wróciła na scenę Reduty w Warszawie, ale tamtejsze występy ograniczyły się do jednego sezonu. W 1926 roku rozpoczęła dłuższy związek z Teatrem Polskim w Katowicach, w którym występowała aż do 1930 roku, aby ponownie spróbować swoich sił w teatrze toruńskim.

W 1932 roku, po utworzeniu zespołu nowego Studia Teatralnego im. Stefana Żeromskiego w Warszawie, Irena Netto dołączyła do tego grona. Po roku spędzonym na tej scenie, powróciła znowu na scenę Reduty. Po pięciu latach aktorstwa w teatrach zdecydowała się na przerwę z powodu okoliczności rodzinnych. Znalazła jednak zatrudnienie w Polskim Radiu i reżyserowała przedstawienia w amatorskich teatrach szkolnych.

W czasach II wojny światowej, pomimo trudnej sytuacji, Irena zaangażowała się w różnorodne działania, prowadząc tajne komplety oraz pracując w fabryce kostek bulionowych. Organizowała również tajne występy artystyczne. Po wojnie osiedliła się w Poznaniu, gdzie przez jeden sezon występowała w Teatrze dla Młodzieży. W latach 1946-1949 była aktorką Teatru Dramatycznego we Wrocławiu, a sezon 1951/1952 spędziła w Teatrze Ateneum w Warszawie. W późniejszych latach grała gościnnie na różnych scenach, dając świadectwo swojej wszechstronności jako artystka.

Film

Pierwsza filmowa przygoda Ireny Netto miała miejsce w Zakazanych piosenkach, gdzie zagrała epizodyczną rolę, jednak jej nazwisko nie pojawiło się w czołówce. Z prawdziwym rozkwitem kariery filmowej związany był rok 1953, kiedy to rozpoczęła intensywną działalność w branży filmowej, biorąc udział w 36 produkcjach. W swoje charakterystyczne role drugoplanowe angażowano ją z dużym entuzjazmem, co świadczy o jej umiejętności modelowania wyrazu postaci.

Po przejściu na emeryturę w 1969 roku, wystąpiła jedynie w jednym filmie – „Szklana kula”, co symbolicznie zatkało jej aktorską karierę. Ostatnie lata życia spędziła w Domu Aktora w Skolimowie, gdzie osiągnęła wiek 93 lat. Odeszła na zawsze, zostawiając ślad w polskiej kulturze teatralnej i filmowej. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 199-1-24,25).

Filmografia (wybrane role)

Filmografia Ireny Netto jest pełna niezwykłych ról, które z pewnością zapadły w pamięć widzów. Poniżej przedstawiamy wybrane osiągnięcia artystki:

• Trudna miłość (1954) – matka Janka Małodwornego,
• Autobus odjeżdża 6.20 (1954) – matka Wiktora,
• Kariera (1954) – matka Hulewicza,
• Opowieść atlantycka (1954) – ciotka Gastona Blachier,
• Pigułki dla Aurelii (1958) – matka Wiktora,
• Pożegnania (1958) – właścicielka pensjonatu,
• Wolne miasto (1958) – Erna Pająkowa,
• Sygnały (1959) – sąsiadka Zosi i Janka,
• Wspólny pokój (1959) – Stukonisowa, matka Zygmunta i Miećka,
• Szklana góra (1960) – lekarka Dobracka,
• Rozstanie (1960) – gosposia Wiktoria Budkowa,
• Samson (1961) – matka Jakuba Golda,
• Ogniomistrz Kaleń (1961) – stara kobieta w strażnicy,
• Spóźnieni przechodnie (1962) – ciotka Marynia (nowela Krąg istnienia),
• Niekochana (1965) – służąca Marianna,
• Ktokolwiek wie… (1966) – sąsiadka Ruśniaków (Gierczycha),
• Długa noc (1967) – Dalecka,
• Szklana kula (1972) – babcia Ireny.

Każda z wymienionych ról ukazuje wszechstronność i talent aktorki, która potrafiła wcielić się w różnorodne postaci, przyciągając uwagę publiczności swoją grą.

---

Oceń: Irena Netto

---