Józef Franusiak

Urodził się 15 sierpnia 1914 roku w Dąbrowie Górniczej, a jego losy splotły się z historią Polski, szczególnie na tle I wojny światowej. W wyniku konfliktu jego rodzina zmuszona była powrócić do staszowskiej ziemi, gdzie zakupili niewielkie gospodarstwo w Strzelcach.

Franusiak brał aktywny udział w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu powrócił do domu w Strzelcach. W 1953 roku zawarł związek małżeński i osiedlił się w Koniemłotach, gdzie jego żona – Elżbieta – podjęła pracę jako nauczycielka w lokalnej szkole.

To właśnie w Koniemłotach w 1956 roku odkrył swoje zamiłowanie do sztuki. Jego twórczość odzwierciedlała miłość do otaczającej natury, malował pejzaże, kwiaty oraz martwą naturę. Tematy jego prac często odnosiły się do życia wsi, a jego styl przypominał rosyjskie ikony oraz wizerunki świętych.

Wiosną 1968 roku spróbował swoich sił w rzeźbie, co zaowocowało powstaniem licznych figurek, takich jak kolędnicy, świątki czy muzykanty. Franusiak zadebiutował wystawą w Zachęcie w Warszawie w 1965 roku. W następnych latach jego prace można było podziwiać w takich miejscach jak Muzeum Świętokrzyskie w Kielcach, Muzeum w Szydłowie, Dom Kultury w Staszowie oraz Dom Chłopa w Warszawie.

Aktywnie uczestniczył w działalności Świętokrzyskiego Klubu Stowarzyszenia Twórców Ludowych w latach siedemdziesiątych, co świadczy o jego zaangażowaniu w promowanie sztuki ludowej. Po śmierci żony w 1975 roku przeniósł się do swojej siostry w Strzelcach, gdzie spędził pozostałe lata swojego życia.

Józef Franusiak zmarł w październiku 1981 roku i został pochowany w Oleśnicy, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej sztuce prymitywistycznej.