Jadwiga Kobendzina, a tak naprawdę Kobendza, z domu Kaczorowska, to postać zasługująca na szczególne wyróżnienie wśród polskich naukowców. Urodziła się 23 października 1895 roku w Dąbrowie Górniczej, a swoje życie zakończyła 10 lutego 1989 roku w Warszawie.
Będąc wybitną geografką i geomorfolożką, Kobendzina poświęciła swoje badania Puszczy Kampinoskiej, co przyniosło jej uznanie w środowisku naukowym.
W ramach życia osobistego była żoną Romana Kobendzy, co pokazuje, że jej osiągnięcia naukowe były wspierane przez bliską osobę.
Życiorys
Jadwiga Kobendzina, znana postać wśród polskich geografów i nauczycieli, swoje wykształcenie średnie zdobyła w Warszawie, kończąc szkołę w 1912 roku. To miasto pozostało jej domem przez większość życia. Po ukończeniu kursu pedagogicznego w 1915 roku, przez trzy lata uczyła w polskiej szkole w Moskwie, po czym po zakończeniu I wojny światowej wróciła do Warszawy, gdzie kontynuowała swoją karierę edukacyjną jako nauczycielka.
Jednocześnie podjęła ambitne studia z zakresu geografii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1926 roku obroniła tam doktorat zatytułowany Studium geograficzne Puszczy Kampinoskiej, pod opieką prof. Stanisława Lencewicza. W kolejnych latach, w latach 1926–1927, była pracownikiem Zakładu Geografii Wolnej Wszechnicy Polskiej. Do 1932 roku aktywności jej zawodowej związane były z szkolnictwem średnim, a w latach 1930–1938 piastowała stanowisko bibliotekarki w Polskim Towarzystwie Geograficznym.
Okres II wojny światowej przyniósł wiele zmian w jej życiu. Pracując w czasie okupacji jako ekspedientka, po powstaniu warszawskim opuściła stolicę. Jednak szybko, po wojnie, wróciła do Warszawy, gdzie znalazła zatrudnienie w Biurze Odbudowy Stolicy w latach 1945–1946, a następnie w Ogrodzie Botanicznym UW od 1946 do 1948 roku. W ciągu następnych lat, aż do czerwca 1955, była związana z Instytutem Geograficznym UW.
W 1952 roku nawiązała współpracę z Instytutem Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, awansując do roli profesora nadzwyczajnego w 1963 roku. Nawet po przejściu na emeryturę w grudniu 1965 roku, kontynuowała pracę na umowie. Poza tym, w latach 1957–1977 była członkinią Rady Naukowej Instytutu, a jej badania obejmowały tematykę genezy wydm oraz ochrony przyrody. Należała do Polskiego Towarzystwa Geologicznego, a w 1966 roku jej publikacja, monografia Puszcza Kampinoska, została wydana przez Wiedzę Powszechną, co poskutkowało jej wznowieniem w 1971 roku.
Za szczególne zasługi w obszarze ochrony przyrody, Jadwiga Kobendzina została uhonorowana szeregiem odznaczeń, w tym Srebrnym (1952) i Złotym (1956) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955). Otrzymała także Złotą Odznakę za zasługi dla województwa warszawskiego w 1975 roku oraz nagrodę za działalność naukową w regionie.
W 1926 roku wyszła za mąż za Romana Kobendzę, z którym dzieliła życie aż do jego śmierci w 1955. Para doczekała się córki (ur. 1927) oraz syna (ur. 1931). Po zakończeniu życia, oboje zostali pochowani na służewskim cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej. W miejscu ich grobu rośnie metasekwoja, która zyskała ich imię i została uznana za pomnik przyrody.
Przypisy
- Rekordy dostępne dla: Jadwiga Kaczorowska - Serwis MyHeritage [online], www.myheritage.pl [dostęp 10.02.2019 r.]
- PL.ZIPOP.1393.PP.1465011.3092 [online], Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody.
- M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
- M.P. z 1952 r. nr 86, poz. 1353.
- Lista członków Polskiego Towarzystwa Geologicznego, stan na 31.01.1971 r., Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologicznego Tom XL-1970, Zeszyt 3-4, Kraków 1971.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Karol Adamiecki | January Bień | Egon Vielrose | Bogdan Roman Nawroczyński | Zbigniew Chłap | Janusz Teczke | Alicja Bombicka | Stanisław Arnold | Tadeusz Przedecki | Wacław Zembal | Jerzy Ziomek | Krystyna Grabowska | Wiesław Woliński | Bolesław ŚwiętochowskiOceń: Jadwiga Kobendzina