Wacław Zembal

---

Życiorys

Wacław Zembal był potomkiem rzemieślnika Mikołaja oraz Petroneli z rodziny Cembrzyńskich. Jego edukacja rozpoczęła się w szkole handlowej w Będzinie, gdzie uczył się w latach 1905–1912. Jako dziecko pasjonował się przyrodą, co zaowocowało nauką w Wyższej Szkole Ogrodniczej w Warszawie w 1912 roku. Ukończenie tej uczelni miało miejsce w 1917 po przerwie spowodowanej wydarzeniami wojennymi. Po okresie studiów, Zembal podjął pracę jako asystent w Stacji Doświadczalno-Ogrodniczej w Morach, blisko Warszawy.

Rok później przeniósł się do Poznania, gdzie został młodszym asystentem na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, w katedrze prowadzonej przez Rudolfa Boettnera. Współpraca z profesorem Boettnerem obejmowała również organizowanie Jednorocznych Kursów Ogrodnictwa, które rozpoczął prowadzić już od 1921 roku, koncentrując się na kwiaciarstwie. W 1923 roku objął stanowisko zastępcy dyrektora tych kursów. Po śmierci Boettnera, Zembal kontynuował jego wizję przekształcenia programów w wyspecjalizowaną szkołę ogrodniczą, co udało się osiągnąć w 1926 roku — wtedy powołano do życia Państwową Szkołę Ogrodnictwa w Poznaniu.

Program nauczania tej instytucji trwał trzy lata. W 1927 roku Wacław Zembal został dyrektorem tej placówki, a jego kierowanie trwało niemal ćwierć wieku, z wyjątkiem okresu II wojny światowej. Poświęcał wiele uwagi rozwijaniu szkoły, dbając o gruntowne podniesienie jej standardów naukowych oraz rozbudowę zaplecza, w tym zakładów doświadczalnych. **Wprowadził również dwa specjalistyczne kierunki kształcenia**: produkcję ogrodniczą oraz ogrodnictwo ozdobne. Troszczył się o stworzenie największej specjalistycznej biblioteki ogrodniczej w Polsce międzywojennej.

Ważną rolę pełnił również jako dyrektor poznańskiego Ogrodu Botanicznego od 1928 roku. W latach 1936–1939 uczył na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Równocześnie rozwijał swoje umiejętności; w 1937 roku zdobył dyplom inżyniera na Wydziale Ogrodniczym SGGW w Warszawie. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, uzyskał tytuł magistra.

Okres wojenny spędził głównie w Ursynowie pod Warszawą, gdzie nauczał w Szkole Ogrodniczej i pełnił funkcję wicedyrektora. Po wojnie, w marcu 1945 roku, powrócił do Poznania, natychmiast przystępując do odbudowy Państwowej Szkoły Ogrodnictwa, która rozpoczęła działalność 15 września tegoż roku. W 1946 roku zorganizował również Męskie Liceum Rolnicze w Poznaniu, gdzie także przez pewien czas był dyrektorem.

Po zamknięciu szkoły ogrodniczej w 1951 roku został zastępcą profesora w Studium Ogrodnictwa na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Poznańskiego, obejmując kierownictwo Katedry Kwiaciarstwa. W październiku tego samego roku przeniesiono kształcenie specjalistyczne w zakresie nauk rolniczych i leśnych do nowej uczelni — Wyższej Szkoły Rolniczej, gdzie Zembal objął funkcję prodziekana.

W 1928 roku ożenił się z Aliną z Petrykowskich, a z tego małżeństwa urodziła się córka Barbara w 1930 roku. Za swoje znaczące osiągnięcia w dziedzinie polskiego szkolnictwa ogrodniczego, w 1937 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 11 sierpnia 1952 roku w Poznaniu, gdzie został pochowany na cmentarzu Jeżyckim.

Upamiętnienie

W hołdzie Wacławowi Zembalowi, jego nazwisko zostało uhonorowane poprzez nadanie imienia Kolegium Zembala, które znajduje się w pięknych okolicach poznańskich Ogrodów.

W 2005 roku, w uznaniu jego osiągnięć, nowej odmianie parocji perskiej nadano zaszczytne imię WACŁAW ZEMBAL.

---

Oceń: Wacław Zembal

---